[SF] วัยทองรำลึก - KrisHan

 วัยทองรำลึก

Pairing : KrisHan

Author: AlmightyTeoy

"กรี๊ดดดดดดด พี่คริส เท่เป็นบ้าเลยอ่า"

"กรี๊ดดดดดด พี่คริสค่ะ มาเป็นของฉันเถอะ"

"ระวังเถอะแก เดี๋ยวพี่ลู่หานราชินีแห่งคณะนิเทศจะมาแหกอกเอานะ"

"นั่นสินะ เฮ้อ  แต่แกรู้อะไรม่ะ มีข่าวลือกันว่า พี่คริสอ่ะ แอบกิ๊กกับน้องรหัสของตัวเอง เห็นว่าไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยมาก ฉันนะเริ่มสงสารพี่ลู่หานซ่ะแล้วสิ คบกันพี่คริสมาตั้งแต่ปีหนึ่งสงสัยที่คนเขาว่ากันว่ายิ่งนานยิ่งจืดจางมันคงจะจริง"

"ถ้าเป็นเรื่องจริงนะ ฉันจะเลิกชอบพี่คริสเลย คอยดูสิ!"

เสียงนักศึกษาหญิงสองคนที่ดูท่าจะเป็นแฟนคลับผมลอยมาให้ได้ยินเมื่อตอนที่เดินผ่าน ลำพังแค่ผมเดินคนเดียวคงจะไม่เป็นไร แต่นี่ ผมเดินมากับสุดที่รักของผม ลู่หานยิ่งเป็นคนคิดมากอยู่ด้วย ดูสิ เดินดุ่มๆหน้ามุ่ยนำผมไปเลย ซวยล่ะอู๋เอ๊ย

~ รักกันมาตั้งนาน อยู่ๆ จะถามขึ้นมาทำไม  ว่าฉันจะรักเธอจนเมื่อไหร่

ฉันรักเธอคนเดียว เป็นอย่างนี้ไม่มีใครๆ   มาทำให้ใจหวั่นไหว ~

"หานหานจ๋า หิวข้าวแล้วเหรอ รีบเดินเชียวนะ"

"เออ หิว หิวมากด้วยตอนนี้"

"ทำไมหานหานพูดไม่เพราะอย่างนี้ล่ะ เดี๋ยวเค้าจะทำโทษตัวเองนะ"

"ทำไม! จะอะไรห่ะอู๋ฝาน" ร่างเล็กเมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็หยุดเดินแล้วหันหลังกลับมาพูดด้วยใบหน้าขึงขัง

"อุ๋ย ไม่ทำอะไรหรอกครับ หานหานหิวไม่ใช่หรอ เดินต่อเถอะ แฮ่ะๆ"

"ใช่หิว แต่ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่า ถามหน่อยสิอู๋ฝาน นายรักฉันไหม?"

"รักสิ อู๋ฝานรักลู่หานที่สุดในโลกเลย"

"ดี งั้นไปกินข้าวกันเถอะ หานหานหิวแล้วอ่ะฝานฝาน" พูดจบก็เข้ามาควงแขนร่างสูง แล้วเดินไปร้านอาหารด้วยกัน

นี่ล่ะครับแฟนผม หานหานเป็นคนใจร้อน ขี้เหวี่ยง จนบางทีผมก็แอบกลัว(มาก) ถึงยังไงก็แล้วแต่หานหานก็เป็นคนที่น่ารัก ที่ผมรักและให้ความเคารพ(มากเป็นพิเศษ) แฮ่ะๆ 

แต่หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เจอแต่เรื่องที่น่าปวดหัวประดังประเดเข้ามา อู๋ฝานคนนี้ขอเล่าทีละเรื่องเลยนะครับ

~ถ้าเธออยากรู้ ว่ามันจะยาวนานเท่าไร    ถ้าเวลาผ่านไป ฉันจะเบื่อเธอไหม

ที่อยากรู้ จะตอบให้เธอนั้นเข้าใจ     ไม่มีวันเปลี่ยนไป ให้เธอจงฟัง~

"อู๋ฝาน จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!!!"

"เป็นอะไรอีกล่ะหานหาน เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย"

"ก็นายบอกว่าฉันมีรอยตีนกาเพิ่มมาอีกสองขีด ฮืออออ ใช่สิ ลู่หานคนนี้มันแก่ มันไม่สดไม่น่ารักเหมือนอี้ชิงน้องรหัสนายนิ ไปเลยไป ไปหาน้องรหัสนายนู่น"

"อย่าพาลดิหานหาน ก็ตัวเองถามเค้าเองนิว่ามันมีรอยตะ..เอ่อ รอยข้างๆกาเพิ่มมาไหม เค้าก็ตอบความจริงไม่ได้โกหกเลยนะ เพราะเค้าไม่ชอบโกหกหานหาน หานหานก็รู้นิ"

"ไม่รู้ไม่ชี้โว้ย เรื่องบางเรื่องโกหกบ้างก็ได้ ไปเลยอู๋ฝาน เห็นหน้านายแล้วหงุดหงิด"

"เดี๋ยวสิหานหาน ดะ...."

ปัง!!!!!

นี่ล่ะครับเรื่องแรก ช่วงนี้หานหานมักจะถามผมเรื่องเกี่ยวกับตีน..เอ๊ย รอยรอบๆดวงตาบ่อยมากๆ พอผมตอบไปตามความจริงก็โกรธ พอตอบไม่มีก็หาว่าเอาใจ แต่คำถามที่ผมโดนโกรธมากที่สุดก็คือ........

วันหยุดวันหนึ่ง ผมกับหานหานก็มานอนดูหนังด้วยกัน ระหว่างที่ผมกำลังเคลิ้มกับความสวยของเจ๊จีฮุนอยู่นั้น

"อู๋ฝานนนนนน"

"คร้าบหานหาน" ตอบกลับ แต่สายตายังคงจ้องอยู่ที่ทีวี ก็ตอนนี้ใกล้จะจบแล้วนิครับ

"ฝานฝานเบื่อเค้าไหม ขอโทษนะที่ช่วงนี้อารมณ์เสียใส่บ่อย"

"หื้อ เบื่อ? ใช่ๆเบื่อมากเลย เนี่ยน่ะ....." เผอิญว่าตั้งใจดูหนังมากไปหน่อย หานหานพูดอะไรก็ไม่รู้ได้ยินแค่เบื่อๆ สงสัยคงพูดว่า เบื่อหนังแน่ๆ ใช่เลย ผมก็เบื่อพระเอกไม่เห็นหล่อตรงไหน ผมเนี่ยยังเหมาะกับเจ๊จีฮุนมากกว่าอีก

"อู๋ฝาน ไอ้บ้า เออสิ คบกันมาสี่ปีมันนานแล้วนิ เบื่อกันแล้วสินะ เลิกเลยดีไหมล่ะ?" พูดจบก็วิ่งออกไปนอกห้องทันที

"เฮ้ย เดี๋ยวสิหานหาน โอ๊ย ตายล่ะอู๋ ซวยๆอะไรมันจะซวยขนาดนี้"

หลังจากวันนั้นลู่หานก็หลบหน้าผม หนึ่งสัปดาห์เต็มๆ!! ผมงี้แทบจะลงแดงตาย ดีที่ได้ไอ้ชานยอลเพื่อนเลิฟกับน้องฮุนคอยเป็นกาวใจให้ จนในที่สุดลู่หานก็หายโกรธ

~ถึงเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้     จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร
ผมเธอจะหงอกจะขาว      เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว
ยังไงก็รักเธอ ยัยแก่  ~










เรื่องที่สอง คราวนี้ผมก็พลอยจิตตกไปกับหานหานด้วย เรื่องมันมีอยู่ว่า...

เช้าวันหนึ่ง

"อ๊ากกกกกกกกกกกกก"

"หานหาน เป้นอะไรครับ"  ผมที่เพิ่งงัวเงียเพราะเพิ่งตื่นนอน ตกใจเต็มที่กับเสียงของหานหานที่ลอยมา

"ไม่มีอะไร ฝานฝานไม่ต้องมาหานะ"

"ไม่มีแล้วร้องทำไมครับ หานหาน เปิดประตูให้ฝานฝานเข้าไปดูนะครับ ไม่งั้นฝานจะพังประตูเข้าไปนะ" พูดพลางเดินไปเคาะประตูห้องน้ำที่ตอนนี้หานหานกำลังขังตัวเองไว้ข้างใน

"ฮืออออ ถ้านายเห็นแล้วอย่าตกใจนะ" ร่างเล็กพูดจบก็เปิดประตูเดินออกมา

"ไหนครับ หานหานเป็นอะไรครับ ร่างกายก็ดูปกติดี หรือว่าเจ็บอะไรตรงไหน ไปโรงพยาบาลกันเถอะ" ผมหมุนร่างกายของคนตัวเล็กตรงหน้าด้วยความกังวล

"มะ..ไม่ต้องหรอก"

"ทำไมล่ะครับ แล้วนี้เอามือกุมหัวทำไม ปวดหัวใช่ไหม ถ้าไม่ไปโรงพยาบาลก็ไปคลินิคแถวๆนี้ก็ได้นะครับ ไปกันเถอะ"

"ไม่ไป เออ บอกก็ได้ นี่ไงพอใจยัง"  ร่างเล็กยื่นหัวเข้าไปหาร่างสูง

"ผมหงอก! แค่ผมหงอกเส้นเดียวเนี่ยนะ ทำไมหานหานต้องร้องขนาดนั้นล่ะครับ"

"อู๋ฝาน นายก็พูดได้นิ นายยังไม่มีเลยสักเส้น รู้ไหม มีผมหงอกมานั่นก็หมายความว่าฉันเริ่มแก่แล้วไง  พอแก่ก็ไม่น่าดู พอไม่น่าดูนายก็จะเลิกกับฉัน ฮือออ อู๋ฝานคนโง่  ฮืออออออ"

วันนั้นทั้งวันผมก็ต้องคอยพูดว่าถึงหานหานจะแก่ยังไงก็แล้วตาม ผมก็ยังคงรักหานหานอยู่ดี แต่กว่าลู่หานจะทำใจได้ผมนี่เหนื่อยแทบบ้าเลยครับ










~ ผมเธอจะหงอกจะขาว ไม่เป็นไร
ก็รักเธอยัยแก่

บอกเอาไว้ วันนั้นฉันก็แก่  ~

ที่จริงเรื่องน่าปวดหัวประมาณนี้มีเยอะแยะเลยครับ แต่ตอนนี้ไม่มีแล้วล่ะ เพราะผมเพิ่งรู้ความจริงจากเซฮุนว่าที่ลู่หานกังวลเรื่องหน้าตา เรื่องความแก่ เพราะลู่หานกลัวว่าผมจะนอกใจไปคบกับน้องรหัส ผมก็เลยพาอี้ชิงมาให้ลู่หานรู้จัก พร้อมทั้งพาแฟนอี้ชิงมาด้วยเลย เท่านั้นล่ะครับ พ่อตัวดีของผมก็กลับมาเป็นนางฟ้าน้อยๆของผมเหมือนเดิม  ผมล่ะปลื๊มมมปลื้ม

" หานหานอ่า รักนะครับ"

"รักฝานฝานเหมือนกัน เอ๊ะ....."

"อะไรเหรอครับ?"

"มีผมหงอกบนหัวนายน่ะฝาน"

FIN

Talks : ดองมากถึงมากกกกกกที่สุด ชีวิตมหาลัยนี่ลำเค็ญจริงๆค่ะ นี่ขนาดแค่ปีหนึ่งนะเนี่ย =_=