Fic : Somewhere Only We Know
Author : AlmightyTeoy
Intro | 2
กริ๊ง..กริ๊ง...
"ลู่หานลูก พี่อี้ฟานมารับแล้วแน่ะ ตื่นหรือยังลูก" เหม่ยหง คนเป็นแม่ตะโกนถามลูกชายที่บัดนี้ยังไม่โผล่ออกมาจากห้อง
"แป๊บนึงครับแม่ ใกล้เสร็จแล้วครับ อีกห้านาที" ลู่หาน เด็กน้อยวัย7ขวบ รีบแต่งตัวอย่างทุลักทุเล เหตุก็เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ เพราะตื่นเต้นที่จะได้เข้าโรงเรียนใหม่ เจอเพื่อนใหม่ แถมโรงเรียนนี้ยังเป็นโรงเรียนเดียวกับที่พี่อี้ฟานเรียนด้วย ><
แกร๊ก
"สวัสดีครับคุณน้า" เด็กชายตัวสูงทำความเคารพผู้ใหญ่อย่างคนมารยาทดี
อี้ฟาน เด็กชายตัวสูงวัย12ปี เป็นพี่ที่สนิทและเป็นเพื่อนเล่นของลู่หาน เพราะบ้านอยู่ข้างๆกัน วันนี้ซึ่งเป็นวันเปิดเทอมวันแรก จึงมารับลู่หานที่เข้าเรียนโรงเรียนเดียวกันไปโรงเรียน
"สวัสดีจ๊ะอี้ฟาน ลำบากเธอจริงเชียว มารอเจ้าตัวยุ่งเนี่ย อีกหน่อยเธอคงเหนื่อยแย่"
"ไม่เป็นไรครับคุณน้า ไม่ได้ลำบากเลยจริงๆครับ มีเสี่ยวลู่เดินทางไปด้วย ผมก็รู้สึกมีเพื่อนคุยไปตลอดทางเลยครับ"
"555 อี้ฟานหนูพูดถูก ลู่หานเนี่ยชอบคุยจนบางทีก็ทำน้าปวดหัวเลยเชียว" เหม่ยหงพูดพลางหัวเราะ
ตึง..ตึง..ตึง
"แม่คร้าบบบ คุยอะไรกันอยู่อ่ะ นินทาลู่หานอยู่หรือเปล่าเนี่ย พี่อี้ฟานมาฟ้องอะไรแม่หรือเปล่าฮ่ะ?" ร่างเล็กของเด็กชายตัวน้อย วิ่งลงมาจากบันไดแล้วพุ่งเข้าไปกอดแม่ พร้อมทำปากยู่ใส่คนเป็นพี่ =3= ฟ้องอะไรแม่หรือเปล่าเนี่ยพี่อี้ฟาน
"พี่เขาไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย แต่หนูพูดอย่างนี้มีอะไรปิดบังแม่อยู่ใช่ไหม หือ?"
"ปะ..เปล่าสักหน่อย" เด็กน้อยส่ายหน้า แล้วรีบวิ่งไปกระตุกแขนเด็กโตทันที
"พี่อี้ฟานไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย"แล้วก็หันมาทำความเคารพผู้เป็นแม่ "แม่ครับ ลู่หานไปเรียนแล้วนะครับ ตอนเย็นเจอกันนะครับ"
"จ้า อย่าไปทำใครเขาเจ็บตัวนะลูก"
"ผมไปก่อนนะครับคุณน้า สวัสดีครับ" เด็กตัวสูงทำความเคารพ แล้วรีบเดินตามเด็กน้อยออกไป
"ขอให้เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ" เหม่ยหงเดินออกมาที่หน้าบ้านและตะโกนไล่หลังไป พร้อมทั้งโบกมือตอบลูกที่นั่งอยู่บนอานจักรยาน "ลู่หานนั่งดีๆสิลูก อย่ากระดุกกระดิกไปมา"
"ไม่เป็นหรอกครับแม่ ผมเก่งอยู่แล้ว อีกอย่างพี่อี้ฟานไม่ปล่อยให้ผมเจ็บหรอก"พูดพลางหันหลังกลับมาโบกมือ
"จ้า พ่อคนเก่ง" เหม่ยหง พูดพึมพำเบาตามหลังไป
รู้เธอรู้เต็มอกว่าอี้ฟานคงไม่ปล่อให้ลูกของเธอต้องเจ็บ หรือเป็นอันตราย ทุกวันนี้ลู่หานก็ติดพี่คนนี้มากเหลือเกิน แต่คนเป็นแม่ก็กลัวว่าสักวัน วันที่ลู่หานไม่มีอี้ฟานอยู่ข้างๆมันจะเป็นอย่างไร
"อี้ฟาน ได้โปรดอยู่ข้างๆลูกของน้าไปตลอดได้ไหม"
♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪
ห้องดุริยางคศิลป์ วิชาดนตรีคลาสสิก
"นี่ ลู่หานเมื่อกี้นายเป็นอะไรฮ่ะ ทำหน้าอย่างกับเจอผี วิ่งหนีมาไม่รอฉันเลย" มินซอก นั่งพูดอย่างเหนื่อยหอบอยู่ข้างๆลู่หาน ที่ตอนนี้นั่งนิ่งเงียบไม่พูดอะไรเลย
"ย๊า ลู่หานนายเป็นอะไรฮ่ะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าไปหาหมอไหม" แบคฮยอน เพื่อนสนิทอีกคนที่เข้ามาจองที่นั่งในคาบเรียนก่อนให้เพื่อนทั้งสองคน เอื้อมมือมาแตะหน้าผากลู่หานด้วยความห่วงใย
"นี่ หรือว่านายจะช็อคกับความหล่อของคนที่นายเดินชนฮ่ะ ใช่ไหมๆๆ"มินซอกพูดพร้อมกับทำท่าเคลื้ม ฮื้อ คนอะไรไม่รู้หล่อจริงๆ ถ้าได้เจอก่อนจื่อเทาก็คงดี เฮ้ยยย ไม่ใช่ล่ะ สติๆจงมามินซอกเอ๋ย
"ใครหรอมินซอก ลู่หานเดินชนใครอ่ะ?" แบคฮยอนถามด้วยความสงสัยปนอยากรู้(?)
"ฉันก็ไม่รู้ว่าใคร แต่ไม่เคยเห็นหน้า น่าจะเป็นนักศึกษาใหม่ล่ะมั้ง"
"อยากเห็นหน้าอ่ะ คงหล่อมากๆๆๆถึงทำให้คนแมนของเราเหม่อได้" หมาน้อยพูดพลางหัวเราะคิกคัก
"ย๊า พวกนายทั้งสองคนหยุดพูดไร้สาระสักที ฉันไม่ได้เหม่อเพราะคนคนนั้นสักหน่อย ไม่มีทาง ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องเก่าๆ ไม่..ดะ..." ร่างบางกำลังพูดปฎิเสธกับเพื่อนๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองขึ้นไปบนเวที
"คนนี้ไงแบค คนนี้ที่ลู่หานเดินชนไง โอ๊ยยย พรหมลิขิตให้เรามาเจอกันแน่ๆเลย เป็นอาจารย์ด้วยอ่า" มินซอกพูดอย่างตื่นเต้น
"คนนี้จริงหรอเปาจื่อ โชคดีจริงๆอ่า เขาคือครูคนใหม่เป็นนักเชลโล่ชื่อดังที่อิตาลี ชื่ออะไรนะ คิดสิๆแบคฮยอน อ๋อ คริส ชื่อคริส อ๊ายยย แบคฮยอนคนนี้จะตั้งใจเรียนเลยจ้า" แบคฮยอนกรี๊ดกร๊าดใส่เพื่อนอย่างมีความสุข
แต่ขณะที่สองคนกำลังมีความสุขอยู่นั้น ร่างบางก็ได้มองไปที่เวที และร่างสูงที่เตรียมตัวสอนเรียบร้อยแล้วได้ก้มหน้ามาสบตากันพอดี ทั้งคู่มองตากันโดยไม่รู้ตัว
"คะ...คริส" ลู่หานพึมพำ สายตาเจ็บปวดส่งไปให้ยังร่างสูง
ไม่มีอีกแล้วสินะคนชื่ออี้ฟาน ไม่มีอีกแล้ว
ร่างสูงที่มองสบตากวางคู่นั้นที่สะท้อนความเศร้าออกมา หัวใจก็เหมือนมีอะไรมาบีบ อี้ฟานสบตาพร้อมกับพูดโดยไร้เสียงว่า
"พี่กลับมาหานายแล้วนะ เสี่ยวลู่"
TBC.
♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪♪
Talks : ตอนที่หนึ่งมาแว้ววว อารมณ์กำลังมี การบ้านก็ไม่ค่อยมีพอดี 555 เนื้อเรื่องจะสลับกันในอดีตและปัจจุบันนะคะ จะได้รู้ somewhere only we know สำหรับพวกเขาคือที่ไหน
ฟิคนี้ไม่ได้เศร้าอะไรมากมายนะคะ ไม่สามารถแต่งได้จริงๆ ขอบคุณทุกคนที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ แต่ก็อยากรู้ว่ามีใครอ่านไหม รบกวนติดแท็ก #ficsomewherekl ด้วยนะ รับทุกคำติชมเลยครับ^^
KrisHan or FanHan
They're Forever~ ♥♥♥
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น